Koncepcja powrotu do Polski rodziła się w nas od dłuższego czasu. W Wielkiej Brytanii spędziliśmy 15 lat. Tam pracowaliśmy; tam też urodziły się nasze dzieci. Można powiedzieć, że traktowaliśmy to miejsce jak dom. Dom z dala od domu…
Zarówno ja, jak i mój mąż – Marvin, pochodzący z RPA, nie dostrzegaliśmy perspektywy rokującej nadzieję na szczęście w tym miejscu na ziemi. Decyzja o powrocie wywiązała się spontanicznie; z dnia na dzień spakowałam całe swoje życie do kilku kartonów i wyruszyłam do Polski – w celu poszukiwania sensu.
Dom, praca w korporacji, dzieci w polskiej szkole – wydawać by się mogło, że osiągnęłam, co chciałam. Jednak to wciąż nie było to. Praca zajmowała mi całe dnie, a dzieci nie mogły przyzwyczaić się do polskiego systemu nauczania. Mąż miał problem z nawiązywaniem kontaktów, bo okazało się, że niejednokrotnie język stanowił barierę nie do przeskoczenia.